Ένα δράμα εποχής με ενδιαφέρουσες στιλιστικές επιλογές που περιστρέφεται γύρω από ένα πνευματικό άθλημα όπως το σκάκι, ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζόμασταν το φετινό φθινόπωρο.

Η μίνι σειρά 7 επεισοδίων του Netflix διηγείται την ιστορία της Beth Harmon (Anya-Taylor Joy), μίας ταλαντούχας σκακίστριας που προσπαθεί να γίνει παγκόσμια πρωταθλήτρια. Στα late 60’s που διαδραματίζεται η σειρά, το άθλημα ήταν δημοφιλές κυρίως μεταξύ ανδρών και συγκεκριμένα Αμερικάνων και Ρώσων.

Και εκεί ακριβώς εντοπίζουμε το πρώτο θετικό μήνυμα της σειράς: μία υγιής σχέση μεταξύ ανδρών και γυναικών. Μεταξύ της Beth και των ανδρών αντιπάλων της υπάρχει ένας υγιής ανταγωνισμός που την εμπνέει να μαθαίνει και να γίνεται καλύτερη. Οι άνδρες σκακιστές δεν την υπονομεύουν αλλά αντίθετα τη βοηθούν, αποδέχονται αξιοπρεπώς την ήττα τους και παραμερίζουν οποιονδήποτε εγωισμό. Αυτή η υγιής σχέση επεκτείνεται και σε προσωπικό επίπεδο, καθώς δεν βλέπουμε κανένα είδος σεξουαλικής-συναισθηματικής κατάχρησης. Όσοι πλησιάζουν την Beth, το κάνουν με τη δική της προηγούμενη συγκατάθεση, την οποία εκδηλώνει με το δικό της ιδιαίτερο τρόπο.

Η μόνη κατάχρηση που θίγει η σειρά είναι αυτή στο αλκόολ και τις ουσίες. Αλλά ακόμη και τότε, δείχνει πως υπάρχουν άνθρωποι γύρω μας που θα μας βοηθήσουν στα χειρότερά μας και θα μας υποδείξουν τον σωστό δρόμο. Ειδικά σε μοναχικούς και δύσκολους καιρούς όπως αυτοί που διανύουμε, είναι σημαντικό να το θυμόμαστε αυτό.

Ένα άλλο δυνατό μήνυμα εισπράττουμε και από την τελευταία σκηνή της σειράς, όπου η Beth, έχοντας πια κατακτήσει τον τίτλο της παγκόσμιας πρωταθλήτριας, παρατά όλες τις υποχρεώσεις της για να παίξει σκάκι με μια παρέα ηλικιωμένων στο δρόμο, κάτι που της θυμίζει τις ημέρες που έπαιζε σκάκι στο υπόγειο του Mr. Saibel. Ακόμη και όταν κατακτάμε αυτό που θέλουμε, δεν πρέπει να ξεχνάμε το λόγο για τον οποίο το ξεκινήσαμε εξαρχής: επειδή μας γέμιζε και μας άρεσε.